Wiera Olchowskaja
1.1. Pionowe proporcje sylwetki. Sześć czy osiem?
Nie wchodząc w szczegóły debaty o pięknie, przejdźmy do pionowych proporcji postaci, które proponują artyści.
Warunkowo proporcjonalna postać ludzka, jeśli weźmiemy za jednostkę miary wysokość głowy od brody do korony, składa się z 6 - 8 głów.
Na przykład greckie rzeźby przedstawiające boginie mają około 7 głów wysokości...
A Michał Anioł (ryc. 1) podaje proporcje figury 8 części, co jest najbardziej zgodne ze współczesnym ideałem piękna.
Ale częściej wzrost kobiety wynosi 6-7 bramek.
Jednocześnie proporcje wysokości wzrostu zmieniają się w ten sposób: im niższy wzrost, tym mniej głów inwestuje się w jego długość i krótsze nogi.
Sześciogłowy mężczyzna nie byłby zbyt wysoki i najprawdopodobniej należałby do typu brachymorficznego.
1. Typ brachymorficzny ma stosunkowo krótkie kończyny i stosunkowo długie, szerokie ciało. Sylwetka może wyglądać na krępą. Pośladki znajdują się dość nisko. Głowa jest nieco większa niż u przedstawicieli innych typów (ryc. 2).
Spośród znanych postaci historycznych tego typu - Jeanne Antoinette Poisson, Marquise de Pompadour (1721 - 1764) - ulubieniec francuskiego króla Ludwika XV.
Tej kobiecie przypisuje się wynalezienie obcasów z chęci zwiększenia długości nóg.
Definicja 2. Typ dolichomorficzny (ryc. 3 rysunek po prawej) - ma stosunkowo długie kończyny, krótkie wąskie ciało i stosunkowo małą głowę. W większości przypadków do tego typu należą osoby wysokiego lub średniego wzrostu.
Przykładem może być wiele modelek. Z postaci historycznych - Piotr I (1672 - 1725).
Przypomnę, że to on radykalnie wpłynął na rosyjską modę swoich czasów.
Definicja 3. Najbardziej proporcjonalny jest typ mezomorficzny (ryc. 3 rysunek po lewej).
Większość greckich rzeźb przedstawia ludzi tego typu.
Warto zaznaczyć, że jest to większość osób mezomorficznych.
Modelki należą do typu dolichomorficznego.
Dlatego właśnie dla tych dwóch typów ludzi działa branża modowa.
1.2. Rozumowanie dotyczące środkowego szwu. Konkretne pomiary zagięć.
Budowa podstawowego rysunku pleców
Zanim zaczniesz budować rysunek, mistrzu wykonywanie pomiarów (Zwróć uwagę na mistrzowską klasę wideo w środku artykułu pod linkiem)
Reguła 1. Zaczynamy budować dowolny fundament z poziomymi liniami. Jeśli rysunek jest wykonany bezpośrednio na tkaninie, wówczas szerokość półki i tyłu jest wstępnie obliczana w celu prawidłowego złożenia cięcia.
Zaczynamy więc od linii poziomych: początkowej - od której zaczyna się budowa, poziomych linii pachy, talii, bioder i linii dolnej (ryc. 5a).
Od pierwotnej linii w dół odłóż pomiar Ds - długość tyłu - narysuj talię.
Zmierz się z tym Dboch. To jest wysokość beczki.
Następnie od pasa w dół odłożyć na bok 18 cm do poziomu bioder i ponownie od pasa w dół du dla poziomego dna.
Uwaga 1. Możesz znaleźć poziom dna, odkładając na bok pomiar Diz, ale nie jest to zbyt wygodne, ponieważ twój rysunek nie ma jeszcze punktu odpowiadającego punktowi siódmego kręgu szyjnego. Aby znaleźć to drugie, musisz zbudować kiełek. Niewygodne jest również stosowanie pomiaru Diz w przypadku mocno odstających pośladków i dużego ugięcia odcinka lędźwiowego. Więc zmierz Du od pasa.
Definicja 4. Rostock - krzywa szyi z tyłu.
Definicja 5. Kąt startowy – kąt, od którego zaczyna się konstrukcja podstawy półki lub oparcia. Jego wartość to 900, pozioma strona rogu jest oryginalną poziomą, pionowa strona rogu jest oryginalną pionową lub środkową linią tyłu.
Aby zbudować kiełek od góry początkowego rogu, odłóż szerokość kiełek wzdłuż początkowego poziomu
1/3Ssh+0,5 cm
Zmierz wysokość kiełek w dół od górnej części oryginalnego rogu. Ona jest równa
1/3 szerokości kiełków
Po narysowaniu wszystkich poziomych linii podstawy i kiełka pojawia się pytanie - czy potrzebujesz środkowego szwu.
Jeśli „tak”, to który? Standardowe pomiary zapisane w naszej tabeli pomiarów nie mogą dać odpowiedzi.
Dlatego będziesz musiał zmierzyć ugięcie odcinka lędźwiowego.
Zacznijmy od t
wow, że na niektórych figurach ugięcie w odcinku lędźwiowym w ogóle nie występuje.
A czasem zamiast tego - wybrzuszenie w okolicy lędźwiowej lub w okolicy żeber.
Właściciele takich form nie powinni szyć obcisłych sukienek.
Na szczęście takie cechy postawy są dość rzadkie, nawet w bardzo przyzwoitym wieku.
W większości przypadków występuje ugięcie.
Aby zmierzyć krzywiznę lędźwiową weź linijkę i zwykły kwadrat (ryc. 4).
Przymocuj linijkę z zerem do koronki opasującej talię, w okolicy kręgosłupa w taki sposób, aby jej płaszczyzna była pozioma, to znaczy, aby z boku widoczny był tylko brzeg linijki, a cyfry były na górze .
Umieść kwadrat na linijce z krótką nogą (najkrótszy bok).
Jego długa noga (środkowa strona) powinna dotykać najbardziej wysuniętej części łopatek.
na ryc. 5-7 najbardziej wysunięte punkty zaznaczono krzyżykami. Zapisz wartość jako „górne ugięcie lędźwiowe” (PPV).
Po tym warto zmierzyć „niższe ugięcie lędźwiowe” (PPn).
Linijka jest również przymocowana zerem do koronki w grzbiecie.
Ustaw jego płaszczyznę poziomo, ale tak, aby cyfry znajdowały się na dole.
Długą nogą oprzyj kwadrat o najbardziej wysuniętą część pośladków, oprzyj krótką nogę o linijkę.
Zapisz wartość.
Po tej wartości PPV и PPn trzeba porównać.
Jeśli są takie same, wystające punkty łopatek i bioder będą znajdować się na linii środkowej pleców (ryc. 5 a, b).
Wraz z pomiarami można zmierzyć odległość do najbardziej wysuniętych punktów łopatek i pośladków PPV и PPn.
Pomiary należy wykonywać ściśle wzdłuż linii pionowej i można je zapisać jako "ramię-talia" - Lt.
W związku z tym odległość od talii do najbardziej wysuniętego punktu pośladków można zapisać jako "pośladki-talia" - Yat.
jeśli PPn więcej niż PPV, to znaczy pośladki wystają bardziej niż łopatki (ryc. 6 a, b), wówczas środkowy szew połączy dwie piony - dla gorsetu i spódnicy.
Możliwy jest również wariant, w którym Ppv jest większe od Ppn (ryc. 7 a, b).
W razie potrzeby możesz również zmierzyć odległość od zarodka do wybrzuszenia łopatek - „ostrza kiełków” (RL) i wartość ugięcia do kiełków - „odgięcie kiełków” (рл).
Ta opcja na rys. 7 b.
Trudność polega na tym, że obfitość pomiarów jest myląca, a zwykli śmiertelnicy po prostu nie mogą zapamiętać ich skrótu.
Dlatego jeśli nie jesteś profesjonalistą, wszystkie dodatkowe pomiary powinieneś stosować tylko w wyjątkowych przypadkach.
Chciałbym, aby drodzy czytelnicy i czytelnicy dokładnie rozważyli rysunki środkowego szwu pokazane w tym rozdziale.
Odległości między poziomami pozostają niezmienione, ale wraz ze zmianą konturów ugięć i wypukłości szwu środkowego pojawia się wizualne wrażenie zmiany proporcji.
Warto zastanowić się, jaka długość może być optymalna, w oparciu o kontur szwu środkowego.
Po zakończeniu z tak „nudną i nieciekawą rzeczą”, jak środkowy szew, będziemy nadal budować podstawę pleców (ryc. 8).
Na wysokości beczki od gotowego szewu środkowego tyłu odłożyć szerokość tyłu:
szerokość + 1 cm, za perwersyjną figurę - dodatkowo 1,5 cm
Uwaga 2. Jeśli rysujesz tył bez szwu środkowego, na przykład dla luźnej bluzki, wszystkie szerokości powinny być odsunięte od pierwotnego pionu.
Definicja 6: figura jest uważana za warunkowo nieelastyczną, jeśli Dpt jest równa lub większa niż Ds.
Sylwetka zgięta wzrokowo nie ma wyraźnego wypukłości w okolicy łopatek, a klatka piersiowa jest mocno uniesiona.
Przeciwieństwem perwersyjnego jest zgarbiona sylwetka z zaokrąglonymi plecami i płaską lub wklęsłą klatką piersiową.
W tym samym miejscu zmierz szerokość tyłu do szwu bocznego. Na Pg = 2 cmI Pb = 4 cm ta szerokość na poziomie lufy będzie
1/2 (Cr + Pg) minus 2 cm,
i zgodnie z poziomem bioder
1/2 (Sat + Pb) minus 2 cm
1 Rady. aby zaoszczędzić czas podczas wycinania lub wykonywania wzorów, lepiej wcześniej obliczyć szerokość pleców i półek zgodnie z poziomem klatki piersiowej i bioder i wpisać je do tabeli wymiarów.
Sekcja ramion jest budowana za pomocą wyimaginowanego kompasu, który wykonuje szeryfy od środka talii o promieniu VPK i od bocznego punktu szyi promieniem Dp + zakładka lub lądowanie.
Punkt uzyskany w wyniku przecięcia szeryfów nazywany jest punktem barkowym i jest połączony z bocznym punktem kiełek.
Osobno zajmujemy się zakładką na ramię.
Reguła 2. Zakładka na ramię znajduje się w pewnej odległości 4 - 5 cm od bocznego punktu pędu.
rozwiązanie od 1 do 2 cm, długość - 6 - 8 cm.
Im większa krągłość pleców i/lub zgarbienie, tym większy otwór i długość zakładki.
W skrajnych przypadkach, przy dużym pochyleniu, rozwiązanie może nawet sięgnąć 3 cm.
Musisz dobrać odpowiedni rozmiar do swojej sylwetki.
Uwaga 3. Dla rozmiarów od 52-th (SG = 52 cm), zwiększa się krągłość pleców, dlatego nawet dostojnym paniom można polecić zakładkę z rozwiązaniem 2 cm.
To samo można powiedzieć o męskich podstawach: podwinięcie ramion - od 2 do 3,5 cm.
Wróćmy więc do rysunku. Cofnij się od bocznego punktu pędu wzdłuż nacięcia na ramię 4 lub 5 cm i narysuj odcinek pionowy o długości, powiedzmy, 7 cm.
Od przecięcia pierwszej linii zakładki z wycięciem na ramię odłóż rozwiązanie, np. 1,5 cm.
Połącz wynikowy punkt z dolnym końcem segmentu pionowego i wyciągnij powstałą linię lekko w górę.
Następnie, od góry zakładki wzdłuż drugiej linii, zmierz 7 cm i połącz najwyższy punkt tego segmentu z punktem barku.
Aby zaprojektować krzywą pachy, odłóż wzdłuż dwusiecznej od rogu o tej samej nazwie (na ryc. 8 jest podświetlony) 3 cm.
1.2.1. Zaszewki i skosy w talii
Zaczynamy od bocznego skosu tyłu (ryc. 8). Oblicza się go według wzoru
1/4 (Sg - St) minus 0,5 cm
Odłóż wartość wzdłuż cięcia talii pleców od linii bocznej w kierunku konstrukcji.
Rozwiązanie zakładki talii z tyłu jest równe:
Faza tylna + 0,5 lub 1cm
Oś symetrii tej zakładki jest kontynuacją zakładki barkowej, a jej wierzchołek znajduje się najczęściej poniżej poziomu pachy na 1 - 3 cm Faza półki wzdłuż bocznego cięcia jest równa:
Faza tylna minus 0,5 lub 1cm
Rozwiązanie zakładki talu półki jest równe:
(Cr minus (St minus tylne zaszewki i skosy)
W takim przypadku rozwiązanie zakładki jest rozłożone nierównomiernie: 1 cm w kierunku półpłozy od osi zakładki, reszta - do szwu bocznego.
Oś zakładki biegnie pionowo od środka wypukłości klatki piersiowej, a górna część znajduje się poniżej środka o 3 - 3,5 cm.
Wszystkie linie zakładek i skosów wykonane są w gładkich liniach wklęsłych.
2 Rady. Jeżeli do modelowania zamierzasz używać wykrojów, to formujące linie wklęsłe należy nałożyć na rysunek po zakończeniu etapu modelowania.
Uwaga 4. Wzory na zakładki i skosy zaproponowane w tym rozdziale są odpowiednie tylko dla figur warunkowo proporcjonalnych.
W przypadku sylwetek z dużym ugięciem odcinka lędźwiowego będziesz musiał zwiększyć szczelinę tylnych zakładek ze względu na zakładkę półki.
A właściciele bujnych bioder mogą być zmuszeni do zwiększenia krzywizn bocznych nacięć. W każdym przypadku niezbędne regulacje można wykonać na złączce.
3 Rady. Jeżeli podczas krojenia korzystasz z wykrojów i zamierzasz zachować bazę, zmień ją, uwzględniając poprawki, które zostały wprowadzone podczas dopasowywania do produktu.
Dołącz do mojej społeczności na Viber...
